Ο δικός μας Πάνος Φαλάρας σε μία εκ βαθέων συνέντευξη

“Αν Γινότανε” (Γιάννης Κατέβας, Έφη Στρατή), “Θέλω Να Μ’ Αγαπάς” (Γιάννης Πουλόπουλος), “Μ’ Αγαπούσες Θυμάμαι” (Δήμητρα Γαλάνη), “Φεύγουν Καράβια” (Βασίλης Παπακωνσταντίνου), “Ό,τι Και Να Γίνει Θυμήσου” (Γλυκερία), “Δεν Είχα Δύναμη” (Αντώνης Βαρδής), “Στον Επόμενο Τόνο” (Κωνσταντίνα), “Νάι, Νάι” (Ζιγκ Ζαγκ), “Πληρώνω” (Πασχάλης Τερζής), “Λατέρνα” (Στέφανος Κορκολής), “Φταίει Ο Έρωτας” (Άντζελα Δημητρίου), “Έρωτα Πειρατή” (Βίκυ Χαρίτου), “Ανήκω Σ’ Εμένα” (Γιώργος Μαζωνάκης), “Δεν Παραδίνομαι” (Γιάννης Σαββιδάκης) και άλλα… 1500 τραγούδια φέρουν στους στίχους τους την υπογραφή του Πάνου Φαλάρα.

Κύριε Φαλάρα ποιά ήταν τα πρώτα σας βήματα στη στιχουργική και πώς μπήκατε στη δισκογραφία;
Γράφω από την ηλικία των 15 χρόνων. Ήμουνα στο Γυμνάσιο -τότε δεν υπήρχε Λύκειο- της Στυλίδας. Μετά μετακόμισα στο Γυμνάσιο Αλιβερίου. Επειδή δεν ήμουνα καλός στα μαθηματικά, αντιδρούσα, δεν ήθελα να διαβάζω. Σ’ όλα τ’ άλλα ήμουνα πολύ καλός χωρίς να διαβάζω ιδιαίτερα. Και στα Αρχαία και στη Γεωγραφία, Θρησκευτικά, Λατινικά… Από αντίδραση δεν ήθελα να διαβάσω επειδή δεν μου άρεσε η άλγεβρα και η γεωμετρία. Ήτανε πολύ περίεργα πράγματα για μένα, περίεργα σύμβολα… Εγώ είχα άλλα σύμβολα στην οθόνη του μυαλού μου. Έγραφα ποιηματάκια σε ελεύθερο στίχο αλλά και σε έμμετρο. Μάλιστα στην ηλικία των 16 ετών δημοσιεύτηκε ένα ποίημά μου στο έγκριτο περιοδικό Νέα Εστία, που είχε ιδρύσει ο Γρηγόρης Ξενόπουλος και το διηύθυνε μετά ο Πέτρος Χάρης. Παράλληλα, στην επαρχία αν έλεγες ότι είσαι ποιητής ή διάβαζες κάποια ποιήματα, σε θεωρούσαν ψώνιο. Εγώ, όμως, ήμουνα μέσα στην πιάτσα από 7 χρονών γιατί ο πατέρας μου ήταν χασάπης και μ’ είχε πάρει στην πιάτσα από μικρή ηλικία και ήξερα τι μου γινότανε. Από την άλλη μου λέγανε να γίνω καθηγητής σωματικής αγωγής ή στρατιωτικός. Εμένα δεν μου άρεσαν αυτά τα πράγματα. Εγώ ήξερα ότι ήθελα να γίνω δημοσιογράφος, παρά τις αντιξοότητες που υπήρχαν και παρά τις δυσκολίες, αλλά μου άρεσαν και τα τραγούδια. Όλα τα τραγούδια. Είχα ξεκινήσει ν’ ακούω Bob Dylan, Beatles και άλλους, επειδή είχα γείτονες φίλους μεγαλύτερους, που ταξίδευαν στα καράβια και αλληλογραφούσαμε, και μου φέρνανε από το εξωτερικό δίσκους ξένων τραγουδιστών. Ο Elvis Presley δεν μου άρεσε ιδιαίτερα, δεν ξέρω γιατί. Μου άρεσε πιο πολύ ο Bob Dylan, η Joan Baez και άλλοι, και παράλληλα -γιατί “όπου γάμος και χαρά η Βασίλω πρώτη” που λένε- πήγαινα και σε πανηγύρια, σε γάμους κ.λπ. και ξαφνικά ανακαλύπτω τον Θεοδωράκη, τον Χατζιδάκι, τον Καλδάρα, τον Ξαρχάκο και όλους τους λαϊκούς συνθέτες, και άρχισα ν’ αγοράζω τα μικρά δισκάκια που κυκλοφορούσανστην αγορά και σιγά-σιγά να γράφω στίχους. Έλεγα μέσα μου ότι είναι πάρα πολύ εύκολο πράγμα να γράψω στίχο από τη στιγμή που γράφω ποίηση. Στην πορεία ανακάλυψα ότι είναι άλλο η ποίηση και άλλο ο στίχος για τραγούδι. Καμία σχέση. Μάλιστα οι φίλοι ποιητές, που δημοσιεύαμε τότε διάφορα ποιήματα, με λέγανε “στιχοπλόκο” όταν άρχισα να γράφω στίχους και τους είπα “αν μπορέσετε μέσα σ’ ένα μήνα να γράψετε ένα στίχο της προκοπής, θα σας δώσω βραβείο!”. Βάζαμε στοιχήματα διάφορα. Και βέβαια ήταν πάρα πολύ δύσκολο. Άρχισα λοιπόν να κάνω στιχάκια για τραγούδι. Και σ’ ένα περιοδικό -γιατί διάβαζα τα πάντα- είδα μία διαφήμιση για μαθήματα στίχου δι’ αλληλογραφίας. Τη σχολή αυτή τη διηύθυνε ο Λευτέρης Παπαδόπουλος. Ήτανε το 1968 κι εγώ ήμουνα 17 χρονών. Έγιναν τα μαθήματα αλληλογραφίας, τα τεύχη ήταν πολύ κατατοπιστικά, με παραδείγματα κ.λπ., κι εγώ ήμουνα μεταξύ των δέκα που είχε ξεχωρίσει ο Λευτέρης Παπαδόπουλος, με τον οποίο γνωριστήκαμε στην πορεία κι ήρθαμε σ’ αντιπαράθεση, αλλά τον εκτιμώ και τον θεωρώ δάσκαλό μου. Έτσι έγινε μία παράλληλη πορεία ποίησης και στίχου για τραγούδι. Όταν είσαι στην ηλικία των 18 χρονών, θεωρείς ότι είσαι πολύ δυνατός και ότι σ’ αφήνουν στο περιθώριο επειδή δεν θέλουν να σε βοηθήσουν. Δεν ήμουνα πολύ δυνατός. Δυνατός έγινα στην πορεία. Γιατί ο στίχος θέλει δουλειά. Δεν είναι εύκολο πράγμα. Σπούδασα δημοσιογραφία και παράλληλα έγραφα συνέχεια. Το 1971, όταν ήμουν φαντάρος, έκανα ένα βιβλίο με ποιήματα, με τίτλο “Μητρώα Ζωής”, και πήρα πολύ καλές κριτικές. Ξαφνικά, όταν υπηρετούσα σε ίλη τεθωρακισμένων στην Αλεξανδρούπολη, το 1972-1973, διάβασα σ’ ένα περιοδικό για έναν διαγωνισμό που διοργάνωνε το περιοδικό Ταχυδρόμος και η εταιρία Columbia, και στην επιτροπή ήταν ο Μαρκόπουλος, ο Γκάτσος, ο Κηλαηδόνης, δηλαδή τα τότε μεγάλα ονόματα του τραγουδιού, και έστειλα δύο στίχους. Τί είχα να χάσω; Τελικά από τους 3.000, νομίζω, συμμετέχοντες σ’ αυτόν το διαγωνισμό, ήταν κι ένας δικός μου στίχος που μελοποιήθηκε από κάποιον άγνωστο συνθέτη. Δηλαδή επιλέχθηκαν 12 στίχοι, που μελοποιήθηκαν από 12 νέους συνθέτες, και ο δίσκος κυκλοφόρησε το 1974. Θα γινόταν μία μεγάλη συναυλία και παρουσίαση και λοιπά, γιατί η ενορχήστρωση έγινε από τον Λουκιανό Κηλαηδόνη και τραγουδούσαν γνωστοί καλλιτέχνες. Το δικό μου τραγούδι, που λεγόταν “Καπετάνιος Στη Χαβάη”, το τραγουδούσε ο Θέμης Ανδρεάδης, ο οποίος ήταν ο Σάκης Ρουβάς της εποχής εκείνης. Στον ίδιο δίσκο συμμετείχε η Δήμητρα Γαλάνη, ο Στράτος Διονυσίου, ο Μανώλης Μητσιάς, δηλαδή πολλοί γνωστοί τραγουδιστές, αλλά ήρθαν τα γεγονότα της Κύπρου, της επιστράτευσης, ήρθε μετά ο Κωνσταντίνος Καραμανλής και ο δίσκος ξεχάστηκε. Λεγόταν “Ο Χρυσός Δίσκος της Κολούμπια”. Δεν διαφημίστηκε ποτέ, αλλά από αυτόν τον διαγωνισμό οι στιχουργοί που είχανε μία συνέχεια ήτανε ο Γιάννης Καλαμίτσης και εγώ. Έτσι έγινε το ξεκίνημα. Από έναν διαγωνισμό εντελώς τυχαία. Δεν ήξερα κανέναν, δεν με ήξερε κανείς και έγινε το πρώτο ξεκίνημα στο τραγούδι. Δεν είχα, όμως, καμία πρόταση στη συνέχεια γιατί ο δίσκος όλος πέρασε απαρατήρητος άσχετα αν είχε κάποια πολύ καλά τραγούδια μέσα. Τα γεγονότα προηγήθηκαν και ο δίσκος έμεινε πίσω.