της Δρ. Νάνσυ Μαλέρου για το athensvoice.gr
Αυτό είναι το μότο μου, η φράση που μου αρέσει να λέω στον εαυτό μου κάθε μέρα, σε κάθε περίσταση.
Όχι, δεν είμαι παθολογικά αισιόδοξη, ούτε το λέω στο σύμπαν για να με ακούσει και να μου τα φέρει όλα βολικά. Το λέω στον εαυτό μου για να θυμάμαι, όσο δύσκολες κι αν είναι οι καταστάσεις, ότι έχω πολλά πράγματα για τα οποία είμαι ευγνώμων και τα οποία δεν θέλω να ξεχάσω η να τα πάρω ως δεδομένα.
Το λέω στον εαυτό μου και για έναν άλλο πολύ σημαντικό λόγο: για να μου υπενθυμίζω ότι την ευθύνη της ζωής μου την έχω εγώ, κανείς άλλος. Σε κάθε δυσκολίαβρέθηκα από δικές μου επιλογές κι όχι από κάποια μανία της ζωής να με κατατροπώσει.
Ο αντίλογος είναι πάντα ηχηρός. Για παράδειγμα: μα καλά, φταίμε εμείς που μας φέρανε τώρα σε αυτή την άθλια οικονομική κατάσταση; Κλασικό και αγαπημένο επιχείρημα. Κι όμως αγαπητοί μου, φταίμε. Κι εσείς κι εγώ και όλοι μας συνολικά για την συνολική κατάντια και ο καθένας προσωπικά για την ατομική του. Η ζωή μου φέρεται καλά γιατί μου έδωσε το μυαλό να κρίνω, τη μνήμη για να θυμάμαι ότι όμορφο έχω ζήσει, τη φαντασία για να ονειρεύομαι ένα συναρπαστικό μέλλον για μένα και την οικογένειά μου, το θάρρος και την ενέργεια να το διεκδικήσω, τη δύναμη να αντιστέκομαι, την ικανότητα να μαθαίνω από τα λάθη μου, την ψυχή για να ερωτεύομαι και να παθιάζομαι, την τελευταία εναπομείνασα απόλυτη ελευθερία του να επιλέγω τις σκέψεις και τα συναισθήματά μου. Η ζωή μου φέρεται καλά γιατί μέσα στην κρίση μου φανερώνει ευκαιρίες. Είναι στο χέρι μου να είμαι προετοιμασμένη.
Γιατί, ξέρετε, τύχη δεν είναι τίποτε άλλο από αυτή τη μοναδική στιγμή που η προετοιμασία συναντάει την ευκαιρία. Σαφώς υπάρχουν άνθρωποι πιο «ευνοημένοι» (φαινομενικά τουλάχιστον) από άλλους. Άλλοι είναι πιο όμορφοι, πιο πλούσιοι, πιο υγιείς, πιο καλλιεργημένοι, με περισσότερα εφόδια κι εμπειρίες, γεννήθηκαν σε περιβάλλοντα που τους προσέφεραν περισσότερες ευκαιρίες και εναύσματα. Αν όμως κάνετε μια λίστα με τους ανθρώπους που σας εμπνέουν –όχι αυτούς που ζηλεύετε- θα δείτε ότι στις περισσότερες περιπτώσεις πρόκειται για ανθρώπους που δεν ήταν ιδιαίτερα ευνοημένοι από τη ζωή η ίσως και λιγότερο από όλους μας, απλά επέλεξαν να σκεφτούν και να δράσουν διαφορετικά.
Επέλεξαν να πάρουν την ευθύνη της ζωής τους στα χέρια τους, να επιμείνουν συστηματικά, να βγουν έξω από τη ζώνη ασφαλείας τους και να πάρουν ρίσκα. Η Όπρα το έχει θέσει πολύ καλά: «δεν βλέπω τον εαυτό μου σαν το καημένο στερημένο κοριτσάκι από το γκέτο που τα κατάφερε. Βλέπω τον εαυτό μου σαν κάποιο που από μικρή ηλικία ήξερε ότι είναι υπεύθυνος για τη ζωή του και όφειλε να τα καταφέρει.»
