Η οικονομική κρίση έχει πλήξει αναμφίβολα, πέραν των άλλων και τα δημόσια αγαθά.
Η υγεία εμφανώς υποβαθμίσθηκε, το ηλεκτρικό έγινε πανάκριβο, οι μεταφορές επίσης, ο πολιτισμός έχασε πόρους, η απονομή δικαιοσύνης χρονοτριβεί επικίνδυνα, η προστασία του περιβάλλοντος υποχωρεί και η παιδεία αντιμετωπίζει ουσιαστικά προβλήματα λειτουργίας, έχει ξεμείνει από πόρους, οι εκπαιδευτικοί υποαμείβονται, η οικονομική θέση τους έχει επιδεινωθεί, επηρεάζοντας καθοριστικά το εκπαιδευτικό έργο.
Μια κοινωνία πιθανώς μπορεί να τα αντέξει όλα. Την υποβάθμιση της Παιδείας όμως όχι.
Γιατί απλούστατα αποτελεί τη βάση του μέλλοντος. Η ελληνική πολιτεία οφείλει να κάνει τα πάντα προκειμένου να διατηρήσει το επίπεδο της εκπαίδευσης αλώβητο και τα σχολεία ζωντανά, εστίες ελπίδας και προκοπής.
Η Ελλάδα και σε άλλες περιόδους φτώχυνε ή δοκιμάστηκε από συμφορές.
Κάθε φορά ωστόσο το δημόσιο σχολείο ήταν το αποκούμπι των φτωχών και των κατατρεγμένων, η βάση προσδοκιών και ελπίδων.
Και δεν είναι ζήτημα μόνο του κράτους, αλλά και των εκπαιδευτικών, οι οποίοι ακόμη και σ’ αυτές τις συνθήκες των χαμηλών αμοιβών έχουν καθήκον και υποχρέωση να προσφέρουν τα περισσότερα.
Αλλωστε η ποιότητα της εκπαίδευσης δεν εξαρτάται μόνο από το χρήμα, αλλά και από την διάθεση εκείνων που τη διακονούν.
Είναι ζήτημα εθνικής επιβίωσης η διάσωση της δημόσιας εκπαίδευσης και η ανύψωσή της μεγάλη πρόκληση στο παρόν περιβάλλον της οικονομικής κρίσης.
πηγή tovima.gr
