ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ 172
ΕΠΙ ΤΗ ΚΟΙΜΗΣΕΙ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ
Ὁ Μητροπολίτης Φθιώτιδος Νικόλαος
Πρός
τό Χριστεπώνυμο πλήρωμα τῆς καθ΄ ἡμᾶς Ἱερᾶς Μητροπόλεως.
«Συγγενοῦς οἰκειότητος μὴ ἐπιλάθῃ Δέσποινα,
τῶν πιστῶς ἑορταζόντων, τὴν παναγίαν σου Κοίμησιν».
Ἀδελφοί μου ἀγαπητοί καί τέκνα ἐν Κυρίῳ.
Ἐάν ὅλες οἱ ἑορτές ἀποτελοῦν πνευματικό σταθμό γιά κάθε χριστιανό, πού πορεύεται τόν δρόμο τοῦ ἁγιασμοῦ, αὐτή ἡ ἑορτή τῆς ζωοκοιμήτου μεταστάσεως τῆς μητρός τῆς ζωῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου καί ἀειπαρθένου Μαρίας ἀποτελεῖ τό Κέντρο πέριξ τοῦ ὁποίου περιστρέφονται ὅλες οἱ ἑορτές, διά τόν λόγο, ὅτι ἀφορᾶ στήν Μητέρα τοῦ Θεανθρώπου, στήν ἀνωτέρα πάντων τῶν ποιημάτων, ἀπό τήν ὁποία ἀναβλύζει ἡ πηγή τῶν θείων χαρισμάτων καί ἀπό τήν ὁποία ποτίζεται «ὁ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας Παράδεισος» (Ἅγιος Μόδεστος Ἱεροσολύμων).
Γιά τή σημερινή μεγάλη ἑορτή «οὐρανοί ἐπαγάλλονται καί Ἀγγέλων γέγηθε τά στρατεύματα. Πᾶσα ἡ γῆ δέ εὐφραίνεται». Οἱ πιστοί μέ ἀνάμεικτα συναισθήματα χαρᾶς καί θλίψεως συνοδεύουμε στόν τάφο τήν Μητέρα τῆς ζωῆς καί ἀσπαζόμαστε τό πάντιμο σῶμα Της, μέ τό ὁποῖο ἐνέδυσε τόν Υἱό καί Λόγο. Ἄν καί πρόκειται γιά θάνατο, μάλιστα δέ τῆς πιό ἀγαπημένης καί τιμωμένης ὑπάρξεως τοῦ κόσμου, δέν πενθοῦμε, ἀλλά χαιρόμαστε, δέν θρηνοῦμε, ἀλλά εὐφραινόμενοι ψάλλουμε: «Ὤ τοῦ παραδόξου θαύματος ἡ πηγή τῆς ζωῆς ἐν μνημείῳ τίθεται καί κλίμαξ πρός οὐρανόν ὁ τάφος γίνεται…».
Αὐτή ἡ ἑορτή τῆς Κοιμήσεως τῆς Παναγίας Μητρός τοῦ Σωτῆρος καί ὅλων ἡμῶν τῶν Χριστιανῶν ἐμπεριέχει τήν ἐλπίδα τῆς ἀναστάσεως καί τήν χαρά τῆς ζωῆς. Τό βιούμενο γεγονός εἶναι θάνατος, ἀλλά θάνατος πού ζωοποιεῖ. Ὁ τάφος Της γίνεται «κλίμαξ πρός οὐρανόν». Τό σῶμα Της μέσῳ τοῦ θανάτου καί τοῦ τάφου περνᾶ στήν ἀθανασία καί ἀφθαρσία. «Τάφος καί νέκρωσις οὐκ ἐκράτησε, ὡς γάρ ζωῆς Μητέρα πρός τήν ζωήν μετέστησεν» ὁ νικητής τοῦ θανάτου Χριστός. Ἡ γῆ δέχεται τό σῶμα Της καί ἀμέσως τό ἀποδίδει στό Θεό, τό ἀφθαρτίζει καί ἀθανατίζει.
Μέ θεόπνευστη γραφίδα οἱ ἱεροί ὑμνωδοί στολίζουν μέ οὐράνια εὐπρέπεια καί δόξα τῶν κοίμηση τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου. Ἐπιστρατεύουν ὅλη τήν δύναμη τοῦ πνεύματός τους γιά νά τιμήσουν τήν Κεχαριτωμένη, ἡ ὁποία εἰσάγεται στή χώρα τῶν ζώντων καί μαζί Της διαπερνᾶ ἀπό τή φθορά στή ζωή τό γένος τῶν ἀνθρώπων. Τονίζουν καί διακηρύττουν, ὅτι χάρις στή Θεοτόκο καί ἐμεῖς ὡς μέλη τοῦ αὐτοῦ σώματος τοῦ Χριστοῦ, δηλαδή τῆς δικῆς Της σάρκας μέ τήν ὁποία ἐνέδυσε τήν θεότητα καί ἀπό τόν βαθμό σχέσεως καί κοινωνίας μέ τήν Παναγία θά λάβωμε τά «νικητικά βραβεῖα» κατά τοῦ θανάτου καί τῆς φθορᾶς. Ἡ ψυχοσωματική ἑνότητά μας μέ τήν Θεοτόκο, ἡ μετάγγιση στή ζωή μας τοῦ φρονήματος τῆς Παναγίας, ἡ ὑποταγή μας, ὅπως ἐκείνης στό θέλημα τοῦ Θεοῦ, μᾶς καθιστᾶ δέκτες τῆς χάριτος τοῦ Θεοῦ καί τῆς ἀγάπης τῆς Παναγίας.
Εἴμαστε ἡ πνευματική καί σαρκική κληρονομία τῆς Παναγίας. Στήν ψυχή της ὑπάρχει γιά ὅλους μας ἡ εὐαισθησία τῆς σαρκικῆς συγγένειας καί τῆς πνευματικῆς ἑνότητος. Ἐξ αἰτίας αὐτῶν τῶν δύο ἡ Παναγία ἀναδεικνύεται νύκτα καί ἡμέρα ἡ ἀκαταίσχυντη προστασία τῶν πιστῶν, ἡ πρός Θεόν ἀκούραστη μεσίτρια, ἡ ἐλπίδα τῶν ἀπελπισμένων, τῶν θλιβομένων ἡ χαρά, ἡ προστάτις τῶν ἀδικουμένων, ἡ σωτηρία τῶν ἁμαρτωλῶν.
Ἡ σημερινή ἡμέρα τῆς ἐνδόξου Κοιμήσεως τῆς Παναγίας εἶναι γιά ἐμᾶς τούς χριστιανούς ἡμέρα ζωῆς καί χαρᾶς. Ἡ Θεοτόκος ἐνίκησε τόν θάνατο καί μᾶς εἰσήγαγε εἰς τήν ζωή. Ἀκόμη «ὡς ἀεί ζῶσα» ἐλεεῖ τήν ἀνθρωπότητα μέ τήν ἀγάπη Της, τήν προστασία Της, τά θαύματά Της, τίς ἐμφανίσεις Της σέ κάθε χριστιανό, πού τήν ἐπικαλεῖται καί ζητεῖ τήν βοήθειά Της.
Στή σημερινή τραγική πραγματικότητα γιά τήν πατρίδα μας ἄς ἀνοίξουμε τήν καρδιά μας στήν Παναγία καί ἄς ζητήσωμε τήν μητρική ἐπέμβασή της, γιατί, ὅπως ἐφθάσαμε, Ἐκείνη μόνη εἶναι ἡ ἐλπίδα πάντων καί ἀπό Αὐτήν μόνη περιμένομε τήν σωτηρία ἐκ τῶν πειρασμῶν.
«Λύτρωσε ἡμᾶς ἀπό πάσης ἀνάγκης καί θλίψεως. Σέ γάρ ἔχομεν ἁμαρτωλοί προστασίαν, σέ κεκλήμεθα ἐν πeιρασμοῖς σωτηρίαν».
Μετά πατρικῶν εὐχῶν.
Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ
† Ο ΦΘΙΩΤΙΔΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ
