Το «κέρατο» και η «σοβιετική ονομασία» του πάρκου της Στυλίδας
Στα μέσα της εβδομάδας που πέρασε το ιστολόγιο «Πελασγία» αναδημοσίευσε από ηλεκτρονική έκδοση αθηναϊκής εφημερίδας επώνυμο σχόλιό μου, για το γνωστό πολιτικό κείμενο-πρόσκληση των 58 προσωπικοτήτων της Κεντροαριστεράς, που κυκλοφόρησε πρόσφατα μετά από μακρά κυοφορία.
Το σύντομο αυτό σχόλιό μου αποτέλεσε ερέθισμα για να γραφούν μια σειρά ανώνυμων σχολίων, θετικών και αρνητικών, όχι για όσα είχα γράψει ή έστω για όσα αναφέρονται στο κείμενο των 58, αλλά για το …πρόσωπό μου!
Όλα σχεδόν τα αρνητικά σχόλια ήταν υβριστικά και γραμμένα από ανώνυμο (ή μήπως ανώνυμη;) ρυπαρογράφο, που αρέσκεται να συκοφαντεί και βρίζει -ανώνυμα πάντα και εκ του ασφαλούς- προβάλλοντας ασυνείδητα την λαμπρή οικογενειακή ανατροφή του και τη ζηλευτή παιδεία του ή -κι αυτό δεν αποκλείεται- εκφράζοντας τον διαταραγμένο ψυχισμό του.
Ανάμεσα στα αρνητικά υπήρχε κι ένα ευπρεπέστερο αλλά σαφώς ειρωνικό. Μ’ αυτό ο συντάκτης του με πληροφορούσε ότι ο ίδιος και οι συμπολίτες μου θα με θυμούνται για την …σοβιετική ονομασία «Πάρκο του Λαού» που δόθηκε στο πάρκο της Στυλίδας -ενός από τα έργα της οκταετίας 1991-1998, κατά την οποία υπηρέτησα τους συμπολίτες μου ως δήμαρχος- και για «το κέρατο(πολυκατοικία)» -που χτίστηκε στην πόλη μας την ίδια περίοδο.
Αν και δεν συνηθίζω να απαντώ σε ανώνυμα σχόλια, αυτή τη φορά θα κάνω μια εξαίρεση. Κι αυτό γιατί, ο συντάκτης του σχολίου αυτού δεν είναι ο μόνος απληροφόρητος ή παραπληροφορημένος από την γκεμπελικού τύπου προπαγάνδα της προεκλογικής περιόδου του 1998 για τα δύο αυτά θέματα (και όχι μόνο). Ευκαιρία, λοιπόν, να πληροφορήσω τον ίδιο και όσους ακόμα εξακολουθούν να έχουν καλοπροαίρετα τη δική του άποψη γι’ αυτά, ότι:
1) Η ανέγερση της πολυώροφης πολυκατοικίας-«κέρατο», που βρίσκεται στην οδό Λαμίας, υπήρξε καθ’ όλα νόμιμη και δεν έγινε «με τις πλάτες του τότε δημάρχου» στον ιδιοκτήτη της. Το δικό μου ανθρώπινο λάθος, όπως πιστεύω και των προκατόχων μου στο Δήμο, ήταν ότι αγνοούσα τη δυνατότητα που υπήρχε να ανεγερθεί στην πόλη μας κτήριο με εννιά ορόφους. Το έμαθα όταν ήδη ο ενδιαφερόμενος, που ως αρχιτέκτων-μηχανικός το γνώριζε, είχε πάρει την άδεια και άρχισε να μοιράζει διαφημιστική φυλλάδια για την προπώληση διαμερισμάτων. Τότε προσπάθησα επίμονα και κατ’ επανάληψη να ματαιώσω τα σχέδιά του. Η Πολεοδομία, στην οποία απευθύνθηκα, μου δήλωσε αδυναμία παρέμβασης, αφού η άδεια ήταν νόμιμη. Ο κάτοχος της άδειας, παρά το ότι κατ’ ιδίαν αλλά και δημοσία προσπάθησα να τον αποτρέψω, μιλώντας του για έγκλημα κατά της Αισθητικής που θα έβλαπτε και το κύρος του ως αρχιτέκτονα, υπήρξε αμετάπειστος. Ασφαλώς, οι ηλικιωμένοι, όπως εγώ, Στυλιδιώτες θα θυμούνται ότι σε μια από τις τακτικές λαϊκές συνελεύσεις, που γινόταν τότε κάθε καλοκαίρι στην κεντρική πλατείας της πόλης (πρέπει να ήταν το 1998) τον παρακάλεσα από μικροφώνου να μην συνεχίσει την ανέγερση της οικοδομής που είχε φτάσει τότε στον τέταρτο (αν θυμάμαι καλά) όροφο. Η απάντησή του -και πάλι από μικροφώνου- ήταν πως θα σταματούσε μόνον, αν ο δήμος είχε να του επιστρέψει όλα τα έξοδα που είχε πραγματοποιήσει ως τότε!…
Φυσικά, μετά από ό,τι συνέβη, με απόφαση του Δημοτικού Συμβουλίου οι όροι δόμησης άλλαξαν και το επιτρεπόμενο ύψος των ανεγειρόμενων κτηρίων μειώθηκε…
2) Η έκταση την οποία σήμερα καλύπτει το «Πάρκο του Λαού» δημιουργήθηκε από επιχωματώσεις της θάλασσας, κυρίως κατά την περίοδο που άρχισαν οι εργασίες για τη διάνοιξη της «Νέας Εθνικής Οδού» Αθήνας- Θεσσαλονίκης αλλά και πριν από τη συγκεκριμένη περίοδο. Όπως συμβαίνει με όλες τις εκτάσεις που δημιουργούνται από φυσικές ή τεχνητές αλλοιώσεις της ακτογραμμής, η συγκεκριμένη έκταση περιήλθε στο Δημόσιο, το οποίο παραχώρησε τη χρήση της στο Λιμενικό Ταμείο Φθιώτιδας. Το τελευταίο με τη σειρά του, όπως θα θυμούνται πολλοί συμπολίτες μου, τη χρησιμοποίησε μόνον για μερικά χρόνια (κατά τα μέσα της δεκαετίας του 80) αποκλειστικά σχεδόν για την απόθεση ξυλείας που ξεφόρτωναν τα εμπορικά πλοία στο λιμάνι της πόλης.
Αναλαμβάνοντας το 1991 με τους συνεργάτες μου το Δήμο, διαπιστώσαμε ότι η μη χρησιμοποιούμενη πλέον έκταση των 30 περίπου στρεμμάτων, που είχε καταντήσει σκουπιδότοπος, θα μπορούσε να μεταβληθεί σ’ ένα μεγάλο πάρκο με παιδότοπο-πάρκο κυκλοφοριακής αγωγής και χώρους για πολιτιστικές εκδηλώσεις και άθληση των δημοτών. Ξεκινήσαμε την υλοποίηση αυτού του φιλόδοξου σχεδίου, χωρίς δημοτικούς πόρους, με τη βοήθεια χορηγών και, σε σχετικά σύντομο διάστημα, δημιουργήσαμε τον παιδότοπο-πάρκο κυκλοφοριακής αγωγής (Το τελευταίο δεν λειτουργεί πια, αφού καμιά δεκαριά ηλεκτροκίνητα παιδικά αυτοκίνητα, που είχαμε εξασφαλίσει από χορηγούς, εξαφανίστηκαν μετά το 1998 μυστηριωδώς).
Για τη δημιουργία του παιδότοπου, ο τυπικά νόμιμος χρήστης (το Λ. Τ. Φθιώτιδας) δεν αντέδρασε. Όταν όμως ανακοινώθηκε από το Δήμο ότι στις 4.11.93 θα θεμελιωνόταν ανοιχτό δημοτικό θέατρο, για την ανέγερση του οποίου είχε βρεθεί χορηγός, υπήρξε αντίδραση. Στις 3.11.93 -παραμονή της θεμελίωσης- πραγματοποιήθηκε έκτακτη βραδινή συνεδρίαση του Δ.Σ. του Λ. Τ., στην οποία με προσκάλεσαν για να απαιτήσουν τη ματαίωση του έργου. Μάλιστα κάποιο μέλος του Δ.Σ., που δεν ήταν Στυλιδιώτης, με απείλησε ότι αν δεν ματαιωνόταν η θεμελίωση θα μου υπέβαλαν μήνυση. Τους απάντησα τότε (α) ότι η μήνυση και η ενδεχόμενη καταδίκη του δημάρχου για το θέμα αυτό θα τον καθιστούσε ήρωα, (β) ότι ο δήμος θα διεκδικήσει για λογαριασμό του τον συγκεκριμένο χώρο από το Δημόσιο και (γ) ότι θα τον μετατρέψει από σκουπιδότοπο σε πάρκο του λαού της Στυλίδας.
Ευτυχώς, η αρχική αυτή αντιπαράθεση, χάρη στη μετριοπάθεια του τότε προέδρου του Λ.Σ. κ. Γιώργου Δημουλά και τη σύνεση που επέδειξε η πλειοψηφία των συνεργατών του, μετά από πολύωρη και καλοπροαίρετη συζήτηση, έληξε συναινετικά το ίδιο βράδυ. Και την επόμενη μέρα πραγματοποιήθηκε η προγραμματισμένη θεμελίωση του έργου, παρουσία του χορηγού Λουκά Αμπελά και της οικογένειάς του, πολλών δημοτών αλλά και εκπροσώπων του Λ. Σ. προς τους οποίους εκφράστηκαν δημόσια οι ευχαριστίες της Δημοτικής Αρχής.
Έτσι απλά και συμπτωματικά, χωρίς καμία πρόθεση αντιγραφής σοβιετικών ονομασιών, ακούστηκε στα πλαίσια εκείνης της σύντομης αντιπαράθεσης στο Λ.Τ. η φράση πάρκο του λαού της Στυλίδας, που μέσω της ανελλιπώς επί οκταετία εκδιδόμενης δημοτικής εφημερίδας πέρασε σε κοινή χρήση και αποτέλεσε τελικά την επίσημη ονομασία του πάρκου.
Και για να τελειώνω: Η παραπάνω σύντομη αναφορά στην αιτία για την οποία ονομάστηκε έτσι το συγκεκριμένο πάρκο, ας θεωρηθεί, από τους καλοπροαίρετους συμπολίτες μου, μια μικρή προσωπική μου συμβολή στην πρόσφατη ιστορία της Στυλίδας μας. Όσο γι’ αυτούς που θα εξακολουθήσουν ίσως να ενοχλούνται από τη φράση «Πάρκο του Λαού», επειδή τους θυμίζει «Το Σπίτι του Λαού», ας παρηγορηθούν με τη σκέψη ότι θα συνηθίσουν. Θα συνηθίσουν, όπως συνήθισαν και οι κάτοικοι της Λαμίας την ονομασία «Πλατεία Λαού» και οι κάτοικοι της Χαλκίδας την ονομασία «Πάρκο Λαού». Σ’ αυτές τις κοντινές μας πόλεις δεν υπάρχουν απ’ ό,τι γνωρίζω ούτε κάτοικοι που ενοχλούνται από τις συγκεκριμένες φράσεις ούτε άλλοι που αποδίδουν φιλοσοβιετικές επιρροές στους άγνωστους αναδόχους των συγκεκριμένων ονομασιών…
Στυλίδα 19.10.13
Θάνος Μπλούνας
ΜΩΡΑΙΝΕΙ ΚΥΡΙΟΣ….