18 Νοεμβρίου, Παγκόσμια Ημέρα Μνήμης Θυμάτων Τροχαίων Δυστυχημάτων
Σήμερα Κυριακή 18 Νοέμβρη, στις 4 το απόγευμα στην Πλατεία Συντάγματος ο σύλλογος «SOS Τροχαία Εγκλήματα» οργανώνει,
για τέταρτη χρονιά στην Αθήνα, εκδηλώσεις στο πλαίσιο της Παγκόσμιας Ημέρας Μνήμης Θυμάτων Τροχαίων Δυστυχημάτων. Φέτος συμμετέχουμε στην ευρωπαϊκή πρωτοβουλία «Light of Hope», μια πρωτοβουλία της Ευρωπαϊκής Ομοσπονδίας Θυμάτων Τροχαίων (FEVR), που προσπαθεί να φωτίσει το ζήτημα μπροστά στα κοινοβούλια των ευρωπαϊκών χωρών.
Θα είμαστε εκεί με μια φωτογραφία των ανθρώπων που χάσαμε, με λίγα λόγια γι’ αυτούς κι αυτές, με λουλούδια που κόπηκαν όπως εκείνοι, με κεριά για να παραμένουν πάντα ορατά τα πρόσωπα αλλά και το μέγεθος του προβλήματος. Με τη Σιωπή μας και με τη Φωνή μας.
Σύμφωνα με τους πιο μετριοπαθείς υπολογισμούς, κάθε χρόνο χάνουν τη ζωή τους 1.300.000 άνθρωποι στους δρόμους του κόσμου, θύματα τροχαίων συγκρούσεων. Πολλαπλάσιοι είναι οι τραυματίες που η ζωή τους θα σημαδευτεί από κάποια βαριά αναπηρία. Κανένας πόλεμος, καμιά επιδημία, καμιά φυσική καταστροφή δεν είχε ποτέ τέτοια αποτελέσματα. Συμφωνα με τους υπολογισμούς του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας αν δεν ληφθούν ουσιαστικά μέτρα ο αριθμος θα φτάσει τα 2,4 εκατομμύρια κάθε χρόνο στα τέλη του 2020, με το 85% της αύξησης να αφορά τις φτωχές και αναπτυσσόμενες χώρες, τις «νέες αγορές» δηλαδή της αυτοκινητοβιομηχανίας.
Αυτός είναι ο δρόμος της προόδου. Η αυτοκινητοβιομηχανία είναι ο κλάδος που η ανάπτυξή του συνέδεσε περισσότερο από οποιονδήποτε άλλο, ακόμα και από την πολεμική βιομηχανία, το κέρδος με το αίμα. Μια μικρή αύξηση της παραγωγής, μια μικρή αύξηση της ταχύτητας ή των επιταχύνσεων οδηγεί σε πολλαπλάσια αύξηση των θανάτων και των τραυματισμών στο δρόμο.
Τα τελευταία χρόνια ακούγονται κριτικές φωνές από κοινωνικές αλλά και επιστημονικές ομάδες που βγάζουν το αυτοκίνητο από τη θέση του απυρόβλητου. Η κριτική εστιάζεται στο πρωταρχικό γεγονός πως όλος αυτός ο τεράστιος αριθμός απωλειών, απόλυτα προβλέψιμος όχι μόνο στο μέγεθος αλλά και σε όλα τα ειδικά του χαρακτηριστικά (προφίλ δραστών, αίτια συγκρούσεων, τόποι, τύποι εμπλεκόμενων οχημάτων κ.ά.) δεν μπορεί να θεωρείται «ατύχημα». Αν τα πιο έγκυρα ιατρικά περιοδικά αρνούνται να δεχτούν άρθρα που χρησιμοποιούν τον όρο «ατύχημα» για τα τροχαία, οι χώρες που έχουν πραγματοποιησει πρόοδο στον περιορισμό των τροχαίων συγκρούσεων και των θυμάτων τους αρνούνται επίσης επισήμως να χρησιμοποιούν αυτό τον όρο για τις τροχαίες συγκρούσεις
Από το 1990 μέχρι σήμερα, στην Ελλάδα 40.000 άνθρωποι, στη συντριπτική τους πλειοψηφία νέοι, έχασαν στη ζωή τους από τροχαία εγκλήματα. Μια κοινωνία στην οποία το Ι.Χ. γίνεται αντιληπτό ως δείκτης οικονομικής ευμάρειας αλλά και σαν θετικό πολιτισμικό πρόσημο είναι αυτονόητο ότι θα νομιμοποιήσει το έγκλημα και θα βαφτίσει την απώλεια «παράπλευρη». Κοινοτυπίες περί εθνικής τραγωδίας και ομόφωνες προτάσεις για την αντιμετώπιση του προβλήματος θα αποτελέσουν το απαραίτητο ιδεολογικό κενό που θα εγγυηθεί την αναπαραγωγή του προβλήματος. Ο δρόμος θα εξακολουθεί να θεωρείται πεδίο ταξικής ουδετερότητας, το τροχαίο συμβάν θα τοποθετείται έξω από αυτό που ορίζεται σαν κοινωνία, και συνεπώς έξω από τη σφαίρα της πολιτικής. Έτσι, το πρόβλημα δεν είναι της κοινωνίας αλλά αυτών που –αλλοίμονο– θα το αντιμετωπίσουν προσωπικά…
Όσοι αρνούμαστε αυτή τη λογική του εφυσηχασμού και της νομιμοποιησης του εγκλήματος θα είμαστε και φέτος εκεί. Στις περισσότερες πρωτεύουσες του κόσμου, αλλά και σε πολλά μέρη της Ελλάδας: στο Σύνταγμα, αλλά και στη Ρόδο, στα Χανιά, στα Γιάννενα και αλλού, οργανώσεις και οικογένειες θυμάτων, ευάλωτοι χρήστες του οδικού δικτύου, πεζοί, ποδηλάτες (με μαύρες ποδηλατοπορείες) με την μνήμη μας θα ανάψουμε το Φως της Ελπίδας.
Η Οδική Ασφάλεια είναι ζήτημα κοινωνικό και πολιτικό.
Ο Γιώργος Κουβίδης είναι γιατρός, μέλος της Διοικούσας Επιτροπής του Συλλόγου «SOS Τροχαία Εγκλήματα».
Περισσότερα για το ζήτημα στο: www.soste.gr
