Έχετε σκεφτεί ποτέ πόσοι από εμάς θέλουν να προσφέρουν στον τόπο μας μόνο και μόνο επειδή τον αγαπούν,επειδή έχουν τελικά επιλέξει να ζήσουν εκεί με την οικογένειά τους,εκεί να μεγαλώσουν τα παιδιά τους και οι ίδιοι να γεράσουν?
Πόσες φορές δεν είχαμε όλοι μας μια καλή ιδέα και ίσως και τον τρόπο να την πραγματοποιήσουμε, αλλά κάτι ή κάποιοι μας φρέναραν ,μας φόβισαν και μας απομάκρυναν από την αγνή ενασχόληση με τον τόπο μας?
Τελικά ξεκινάς με όνειρα και τελειώνεις με “εφιάλτη”…
Γιατί όλα πρέπει να γίνονται ιδιοτελώς και να εξυπηρετούν κάτι άλλο πέραν της ουσίας?
Λένε πως τα παιδιά πρέπει να τα αφήνουμε να ονειρεύονται ,να μην τους κόβουμε την ελπίδα αλλά να αντλούμε κι εμείς μέσα από αυτή.Λέμε,λέμε….και τι δε λέμε….Μόνο λόγια ….Και όταν τα λόγια,οι επιθυμίες ,τα όνειρα κοντεύουν να γίνουν πράξη …..τότε κάποιος ή κάτι θέλει να σφετεριστεί και να αποκομίσει προσωπικά οφέλη…και τότε μπαίνει το μεγάλο φρένο…όλα απομυθοποιούνται και το όνειρο εξαφανίζεται….
Πώς θα πάει ο τόπος μπροστά όταν οι υγιείς δυνάμεις του αποκαρδιώνονται και δέχονται στυγνή εκμετάλλευση?
Έτσι λοιπόν νεκρώνουν οι κοινωνίες,η μιζέρια και η απραξία σαν πέπλο μας σκεπάζουν,και ξαφνικά αποδεχόμαστε τα πάντα ως πεπρωμένο .Και μετά “ξυπνάμε”, αλληλοκατηγορούμαστε ,κάνουμε μικροπολιτική ενώ κάποιοι άλλοι έχουν καταφέρει να μας βάλουν στο τσεπάκι τους.
Ο νοών νοείτω …
και δυστυχώς….
ο σώζων ευατόν σωθήτω
